Kevin Coyne - Uggy's Song (live 1979) video free download

Kevin Coyne performing for a live audience in Koln, Germany (1979) Uggy's Song from the 1972 album Case History.

Maarten Demetter writes about it in dutch:

"In het pakkende Uggys Song stapt hij in de huid van de zwerver die je op elke hoek in elke stad wel vinden kan en die elke inwoner ook liever kwijt dan rijk is. Why should you care — Why should you share — Why should you want — A man around, looking like me?, lamenteert de man. Uiteindelijk moet hij zijn biezen pakken om een stad verder hetzelfde miserabele leven te leiden. Coyne schreef het nummer naar aanleiding van een bericht in de krant over een zwarte zwerver. In realiteit verliep het Uggy minder goed dan in Coynes verhaal. Omwille van zijn huidskleur werd hij door een politieman koudweg vermoord. Uggy was een soort Rodney King avant la lettre en dat genereert bij Coyne sterke gevoelens van verontwaardiging. YouTube heeft een ronduit schitterende versie van Uggys Song in het archief. Hij raakt er zo in ban van zijn eigen verhaal dat hij afwijkt van de originele (anonieme) versie en er een bloedstollend einde bij improviseert: But I love you, Uggy, I really do — Wherever you go, Im with you — I really care! — I want to share! — I really care for a black old man! — A negro! — A person!! — Whos looking, looking like you!!! De passie waarmee Coyne op het podium uitpakte, greep hem dikwijls zelf naar de strot. Hij eiste absolute stilte van zijn publiek bij de emotionelere nummers en niet zelden raakte hij zo bewogen door zijn eigen woorden dat hij op het podium in tranen uitbarstte.

Ook met zijn aparte gitaarspel onderscheidde de Brit zich. Coyne, uiterlijk een kruising van AC/DC-gitarist Angus Young en de Woodstock Joe Cocker, een er wat mal uitziende trol met krullen, had kleine handjes. En die verplichtten hem om zijn akkoorden met zijn duim te bespelen. Die pragmatische oplossing én de open stemming waarin hij steevast speelde, zorgen ervoor dat de songs op Case History een heel eigen sound hebben, soms onderhuids dreigend, dan weer dromerig. Dromerig als in een roes of een visioen van een verslaafde (White Horse), opgejaagd en dreigend in het escapistische Araby, waar hij vocaal allerlei standjes uitprobeert. Slechts een song op Coynes debuut lijkt autobiografisch: My Message to the People. De ik-figuur smeekt iedereen hem met rust te laten, hem niet tot halfgod te bombarderen, maar hem gewoon zijn gang te laten gaan. Aanvankelijk leek dat zijn effect te hebben, want na het slecht gepromote Case History ging zijn platenfirma Dandelion op de fles, en Coyne ging weer als sociaal therapeut aan het werk. Het was pas een jaar later en met de hulp van Virgin Records dat Coyne zijn doorbraak had met Marjory Razorblade. Weg was de rust, volle zalen trok hij nu met zijn unieke songs en hij werd door collega-muzikanten op handen gedragen. Maar laat duidelijk zijn dat Case History de hoeksteen is van de wereld van Kevin Coyne, de plaat waar alles letterlijk én figuurlijk mee begonnen is. Het zijn de blauwdrukken voor de daarop volgende albums, platen die bol staan van passie, vreemde karakters, so­ciaal engagement en kritiek op de wereld en zijn leiders. De Dandelion-platen zijn uiterst zeldzaam geworden, en zelfs wie een re-issue van Case History op de kop wil tikken, mag ook daarvoor diep in de buidel tasten. Daarmee was de eersteling van de troubadour quasi onvindbaar geworden. Diamanten, zelfs ruwe, zijn kostbaar en liggen niet dik gezaaid "